Bogusław Feliszek, 2011-07-14
"Przywódcy i oratorzy"

Przywódcy i oratorzy

Związek pomiędzy przywództwem i krasomówstwem często widziany jest jako relacja pomiędzy formalnym statusem i praktyczną umiejętnością. Jesteś liderem, więc musisz umieć opowiadać! Ale opowieść opowieści nierówna.

Ja patrzę na to inaczej. Moim zdaniem, trzeba skupić się na zdefiniowaniu przywództwa, tego, gdzie jest ono potrzebne i w jakich warunkach może się ujawnić.

Skąd biorą się przywódcy? Z jakiej ulepieni są gliny? Te pytania zaprzątają umysły wielu praktyków PR, którzy wierzą, że znalezienie właściwej odpowiedzi umożliwi "taśmową produkcję" liderów.

Kwestia, o której mowa, zawiera kilka innych pytań:

1. Czy można zidentyfikować liderów zanim sami się ujawnią?

2. Czy można kogoś nauczyć bycia przywódcą?

3. Czy każdy może być liderem?

4. Jakie cechy wyróżniają liderów?

5. Czy przywództwo jest zdolnością wrodzoną?

6. Jak samemu sprawdzić swoje przywódcze zdolności?

7. Czy dobrze jest być liderem?

8. Po co nam liderzy?

Lider z definicji

Problem jest też z definicją przywództwa. Dla mnie, przywództwo jest umiejętnością motywowania grupy ludzi do realizacji wspólnego celu.

Takie rozumienie przywództwa pozwala spojrzeć na umiejętność opowiadania i przemawiania z trzech perspektyw:

1. Przywódca ponad tłumem. To typ lidera, który zawdzięcza ten "status" zewnętrznym definicjom opisującym jego cechy, styl, wygląd, zachowanie, itd. W czasie kiedy występuje w tej roli część jego uwagi poświęcona jest podtrzymywaniu wizerunku "samca alfa". Dobrze jeśli potrafi opowiadać, ale nie jest to kluczowy element jego pozycji.

2. Przywódca wśród tłumu. Lider wśród swoich ludzi – status postrzegany bardziej przychylnie przez otoczenie. O takich liderach mówi się, że zawsze mają "coś ciekawego do powiedzenia". Talent krasomówczy nie jest niezbędnym atrybutem takiego lidera, ale na pewno społecznie pożądanym.

3. Przywódca sytuacyjny. Taki lider jest ulubionym bohaterem najbardziej popularnych opowieści – pokonuje przeciwności, boryka się ze słabościami, walczy o lepsze jutro – raz z powodzeniem, raz nie. To w tych dramatycznych opowieściach poznajemy mechanizmy autentycznego przywództwa.

Lider z opowieści

W opowieściach najciekawsze są wątki, które dotyczą ludzi walczących z problemami. Do rozwiązania problemu dochodzi tylko wtedy, kiedy bohater jest w stanie dokonać wartościowej zmiany w swoim życiu i otoczeniu. Jeśli uda mu się to osiągnąć co najmniej raz, zyskuje potencjał i prawo przewodzenia innym – motywowania ich do realizacji wspólnego celu.

Zgodnie z takim punktem widzenia, przywództwo nie wywodzi się z formalnego statusu, ale funkcjonalnej domeny zakorzenionej w dojrzałych demokratycznych strukturach społecznych – możliwości zmiany, która potwierdza i utrwala naszą wolną wolę, nasze ja.

Przywództwo narracyjne jest sytuacyjne (rym bez ambicji artystycznych) i może ujawnić się u każdej osoby, która dostrzeże i przedstawi sposób rozwiązania problemu – to sytuacja ujawnia lidera, ale nie tworzy, bo on już tam wcześniej był.

Jakim liderem jest Twoja firma? O czym opowiada dziś swoim klientom? Jakim jest bohaterem? Napisz o tym w komentarzu.